ملیت :  ایرانی   -  قرن : 14 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
شاعر. تولد: 1288، فرح‏آباد فیروزكوه. درگذشت: 18 مهر 1363، تهران. سید عبدالكریم امیرى فیروزكوهى متخلص به «امیر»، فرزند سید مصطفى‏قلى منتظم‏الدوله، در هفت سالگى با پدرش به تهران آمد و پرستاریش به عهده نامادرى‏اش سپرد شد. ابتدا به مدرسه سیروس رفت. در همین سال پدرش درگذشت. لذا مادرش از روستا به تهران آمد و در كنار نامادى سرپرستى وى را به عهده گرفت. «امیر» سپس در مدارس ثروت و كالج آمریكایى تحصیلات خود را به پایان رساند. پس از آن نزد محمد حسین وحید دستگردى، مدیر مجله‏ى «ارمغان» و رییس «انجمن ادبى حكیم نظامى» و دیگر ادیبان تهران به تعلیم فنون ادب و علم كلام مقدمات حكمت همت گماشت و دیرى نگذشت كه با سرودن غزل‏هاى ناب به سبك هندى (اصفهانى) به جمع شعرا پیوست. سید كریم امیرى فیروزكوهى به تدریج در انواع فنون شعرى از غزل و قصیده مهارت یافت. ایشان در انجمن ادبى ایران نیز حضور داشت. امیرى فیروزكوهى در سال 1308 به عضویت در اداره‏ى كل ثبت اسناد و املاك درآمد. مدتى هم نزد سید حسین مجتهد كاشانى كه تصدى دفترى از اسناد رسمى درجه اول را بر عهده داشت، كار مى‏كرد. در سال 1311 عهده‏دار خدمت در اداره‏ى ثبت اسناد تهران شد و در سال 1319 خدمت را ترك گفت. ده سالى هم از سال 1326 تا سال 1336 متصدى دفتر اسناد رسمى بود. وى سال‏ها از محل درآمد املاك موروثى خود در فیروزكوه و تهران زندگى مى‏كرد. همچنین در جوانى به شوق فراگیرى معارف اسلامى به نزد شیخ عبدالنبى مجتهد كجورى و سید حسین مجتهد كاشانى ملقب به «ضوءالرشد» رفت و علوم اسلامى (فقه و اصول و حكمت و فلسفه و معارف اسلامى) را نزد آنان آموخت. زبان عربى را نیز در خدمت كوتاهى آموخت. زمینه‏ى اصلى كار او غزل و قصیده و از حامیان پیروان سبك هندى بود. غزلیات «امیر» كه دو ثلث آثارش را شامل مى‏شود، در عین حال كه داراى استحكام آثار اساتید كهن است لطافت شعر دوره‏ى صفوى و سبك هندى و مضامین بكر و خاص اندیشه این استاد را همراه دارد. امیرى فیروزكوهى اشعارى هم به زبان عربى داشت كه بعضى از آنها در روزنامه‏ى «اقدام» چاپ شده است. از جمله آثار وى مى‏توان به تصحیح دیوان صائب و مقدمه‏اى كه بر این كتاب نوشت و نیز مقاله‏هایى در مجلات ادبى كشور در زمینه‏ى شعر و ادب و زبان و همچنین ترجمه‏اى از نفس المهموم آقا شیخ عباس محدث قمى و ترجمه مكاتیب نهج‏البلاغه اشاره كرد. از وى رساله‏اى فلسفى نیز به نام «وجیزة فى علم النبى» در مجله «جاویدان خرد» (شماره‏ى بهار سال 1354) منتشر شده است. دیوان وى به كوشش دخترش- دكتر امیربانوى امیرى فیروزكوهى (مصفا)- در سال 1354 در تهران به چاپ رسید. وى علاوه بر دیوان شعر، دو كتاب با نام‏هاى عفاف‏نامه در لزوم حجاب (1313) و احقاق الحق از خود به یادگار گذاشته است. پیكر امیرى فیروزكوهى در صحن شرقى امامزاده طاهر (ع) واقع در حضرت عبدالعظیم به خاك سپرده شد. (1363 -1289 ش)، عالم و شاعر، متخلص به امیر. از سادات فیروزكوه. در فرح‏آباد متولد شد. پدرش از رجال اروپا رفته‏ى عهد مظفرى و آشنا به تمدن جدید و جد اعلایش امیر محمدحسین خان سردار، از حمله فاتحین هرات و بانى دبستان خیرّیه ایتام در تهران كه به دبستان فیروزكوهى مشهور است، بود. امیر در هفت سالگى به تهران آمد. پدرش همان سال درگذشت و او تحت تربیت مادر قرار گرفت. تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در تهران در مدارس سیروس، ثروت، سلطانى و كالج آمریكایى گذراند. سپس به تحصیل منطق و كلام و حكمت همت گماشت و از محضر استادانى چون آقا شیخ عبدالنبى كجورى، و آقا سید حسین مجتهد كاشانى استفاده كرد. امیرى از دقایق شعر فارسى آگاه بود. و شاعر غزل و قصیده و از شیفتگان صائب بود و به سبك هندى شعر مى‏سرود. در زبان عربى تبحر داشت و به آن زبان نیز شعر مى‏سرود. در تهران درگذشت و در آستانه‏ى امام‏زاده طاهر در صحن حضرت عبدالعظیم مدفون گردید. از آثار وى: ترجمه «مكاتیب نهج‏البلاغه»؛ ترجمه‏اى از «نفس المهموم» حاج شیخ عباس محدث قمى؛ «و جیزة فى علم النبى»، رساله‏اى فلسفى كه در مجله‏ى «جاودان خرد» چاپ شده؛ «دیوان» اشعار، در دو جلد كه به همت دخترش و دكتر امیربانوى ایمرى (مصفا) چاپ شده است؛ تصحیح و مقدمه بر «دیوان صائب»؛ منظومه‏ى «عفاف نامه»، در لزوم حجاب؛ «احقاق الحق»، در حمایت از شعراى صفوى و دفاع از سبك هندى.[1]
فعالیت ها : : مشاهیر / هنر / شعر مشاهیر / عالمان و دانشمندان / دانشمند